Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Παπαστράτεια


Το χορευτικό τμήμα της ΓΕΑ, στα Παπαστράτεια


Η διοργάνωση των Παπαστρατείων άρχισε το 1955
Τότε αντικατέστησαν τα "Παναιτώλια" και τα "Αγρίνια".
Άρχισαν σαν αθλητικές εκδηλώσεις μιάς μέρας.
Αργότερα διαρκούσαν εννέα μέρες και εκτός των αθλητικών εκδηλώσεων υπήρχαν και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, χοροί που έπαιρναν μέρος και άλλα Ευρωπαϊκά κράτη, θεατρικές παραστάσεις με συμμετοχή αξιόλογων θιάσων, εκθέσεις ζωγραφικής εκλεκτών καλλιτεχνών, μουσικές εκδηλώσεις με συμμετοχή γνωστών συγκροτημάτων και καλλιτεχνών κ.α.

Οι εκδηλώσεις γίνονταν προς τιμήν των αδελφών Παπαστράτου και τελούσαν υπό την αιγίδα του Δήμου και της Γυμναστικής Εταιρείας Αγρινίου.
Το 1982 και έπειτα από 27 χρόνια, σταμάτησε η διοργάνωση των Παπαστρατείων. 






Παρέλαση χορευτικών συγκροτημάτων ξένων χωρών στην πόλη του Αγρινίου










Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Τοπωνύμια


Η αλλαγή των τοπωνυμίων στην Δυτική Ελλάδα


Κάποιος που θα ανοίξει ένα χάρτη της Ελλάδας κλίμακας 1: 500.000, εκτός από τα ονόματα των οικισμών (χωριών και πόλεων), θα διαβάσει τα ονόματα βουνών, ποταμών, λιμνών, θαλασσών, νησιών, κόλπων και ακρωτηρίων.
Αυτά είναι τα πιο γνωστά, τα "μεγάλα" τοπωνύμια.

Αν πάρει στα χέρια του ένα χάρτη 1: 50.000, θα μπορέσει επίσης να δει, τα ονόματα που έχουν οι βρύσες, τα ρέματα, οι βουνοκορφές, οι ράχες, οι λάκκες, οι κάμποι, οι λόγγοι, τα κάστρα, τα μοναστήρια, τα ξωκλήσια, οι όρμοι και οι παραλίες. Όλα αυτά θεωρούνται "μικροτοπωνύμια".

Τέλος, αν ξεφυλλίσει ένα βιβλίο συλλογής μικροτοπωνυμίων μιας περιοχής, θα βρει επιπλέον ονόματα για χώματα, αμμούδες, πέτρες, βράχια, μάρμαρα, γκρεμούς, λαγκάδια, διάσελα, γούβες, πλεύρες, στενά, σπηλιές, βάλτους, καταβόθρες, φωλιές, τρύπες, λιβάδια, δέντρα, αμπέλια, χωράφια, καλύβια, αχούρια, μαντριά, αλώνια, περιβόλια, αυλάκια, κανάλια, γεφύρια, στέρνες, πηγάδια, λουτρά, πύργους, βίγλες, καμίνια, μύλους, χάνια, μνήματα, χαλάσματα, ρούγες, στράτες, διβάρια και άλλα πολλά.
 Η σημασία ενός τοπωνυμίου, την εποχή της ονοματοδοσίας, είναι απολύτως κατανοητή, καθώς το τοπωνύμιο παίρνει το όνομα από την ομιλούμενη γλώσσα των κατοίκων της περιοχής που βρίσκεται. 

Με το πέρασμα του χρόνου, το τοπωνύμιο αυτό μεταφέρεται από γενιά σε γενιά.
Όσο το όνομα του τοπωνυμίου αποτελεί και λέξη (ή λέξεις) του καθημερινού λεξιλογίου, της ζωντανής γλώσσας, οι υπάρχουσες γενιές κατανοούν και τη σημασία του. 
Από ένα σημείο και μετά όμως, το τοπωνύμιο μπορεί να χρησιμοποιείται, δίχως αυτοί που το αναφέρουν να καταλαβαίνουν πια τι εννοεί. Γίνεται έτσι ένα “παράξενο” όνομα, μια άγνωστη λέξη, που όμως οι άνθρωποι εξακολουθούν να χρησιμοποιούν, συχνά με φωνητική αλλοίωση, για να δηλώσουν τον ίδιο τόπο που δήλωναν και οι πρόγονοί τους.
 Η μετονομασία των τοπωνυμίων, πριν γίνει επίσημη πολιτική του ελληνικού κράτους, συνεχίζει με μικρά βήματα. Κάποια κεφαλοχώρια αλλάζουν όνομα από απογραφή σε απογραφή.
Το 1909 αποφασίζεται η οργανωμένη εθνική επιχείρηση για τον εξελληνισμό των ονομάτων των οικισμών, με το διάταγμα "περί συστάσεως επιτροπείας προς μελέτην των τοπωνυμίων της Ελλάδος και εξακρίβωσιν του ιστορικού λόγου αυτών".

Στην εισηγητική έκθεση του υπουργού Εσωτερικών Ν. Λεβίδη, εξηγούνται οι λόγοι που επέβαλαν την απόφαση του εξελληνισμού: 
“Τα βάρβαρα ονόματα και τα κακόφωνα ελληνικά λυπούσι μεν το γλωσσικόν αίσθημα, έχουσι δε και επιβλαβή μορφωτικήν επήρειαν εις τους κατοικούντας, συστέλλοντά πως και ταπεινούντα το φρόνιμα αυτών, αλλά και παρέχουσι ψευδή υπόνοιαν της εθνικής συστάσεως του πληθυσμού των χωρίων εκείνων, ων τα ξενικά ονόματα ηδύνατο να εκληφθώσιν ως μαρτυρούντα και ξενικήν καταγωγήν”.

Διαβάστε όλο το κείμενο από το "Κωνσταντίνος Δαβανέλος"

Στον παρακάτω χάρτη του Pouqueville, της Ακαρνανίας και Αιτωλίας του 1823, βλέπουμε τα ονόματα των πόλεων με την παλιά τους ονομασία.
Ο Αχελώος ως Ασπροπόταμος
Το Αγρίνιο ως Βραχώρι
Το Λεσίνι ως Παλαιοκατούνα
Το Αρχοντοχώρι ως Ζάβιτσα  κ.α

Χάρτης του Pouqueville του 1823


ΜΕΤΟΝΟΜΑΣΙΕΣ ΟΙΚΙΣΜΩΝ ΔΥΤΙΚΗΣ ΣΤΕΡΕΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Παλαιά ονομασία-μετονομασία-περιοχή-έτος μετονομασίας

Άνω Μπουρλέσια-Άνω Μετάπα-Αιτωλ/νίας-1957
Αχόμαυρος-Κυρά Βγένα-Αιτωλ/νίας-1932
Βελάουστα-Πυργί-Αιτωλ/νίας-1928
Βρωμιάρης-Καστράκι-Αιτωλ/νίας-1940
Ζελίχοβο-Αγία Παρασκευή Αγίου Βλασίου Τριχωνίδος-Αιτωλ/νίας-1928
Κάτω Μπερμπάτης-Αγία Τριάς Μεσολογγίου-Αιτωλ/νίας-1954
Λιγόστιανα-Περιστέρι-Αιτωλ/νίας-1928
Λυκοχώρι-Αγία Βαρβάρα Τριχωνίδος-Αιτωλ/νίας-1954
Μαυριά-Άγιος Νικόλαος-Αιτωλ/νίας-1940
Μετάπα-Άγιος Ανδρέας Μεσολογγίου-Αιτωλ/νίας-1957
Μόκιστα ή Πόκιστα-Αγία Σοφία Τριχωνίδος-Αιτωλ/νίας-1930
Πλατύπορον [1928]-Αβαρίκος Τριχωνίδος-Αιτωλ/νίας-1955
Σακαρέτσι-Περδικάκι-Αιτωλ/νίας-1930
Φεγγόβρυση (Ανδράνοβα)-Ασπρόπυργος-Αιτωλ/νίας-1928
Χασάναγα-Αγία Μαρίνα Μεσολογγίου-Αιτωλ/νίας-1953

Βερδίτσα-Αυλάκι-Βάλτου-1927
Δυο Αλώνια-Χρυσορράχη-Βάλτου-1954
Ζέλμη-Φτελιά-Βάλτου-1930
Καρβασαράς-Αμφιλοχία-Βάλτου-1908
Λαγκάδα Ράχη-Λαγκάδι-Βάλτου-1964
Λαγκάδας-Μενίδιον-Βάλτου-1951
Λάλα Λάκα-Λάκα-Βάλτου-1951
Λιάσκοβο-Φλωριάδα-Βάλτου-1981
Μπα-Τριανταφυλλούλα-Βάλτου-1954
Μπονίκεβο-Πετρώνα-Βάλτου-1928
Παλαιοκουτσή-Χρυσοπηγή-Βάλτου-1953
Παναγία-Βασιλόπουλον-Βάλτου-1981
Πατιόπουλο-Ανοιξιάτικον-Βάλτου-1971
Πριάντζα-Τρίκλινον-Βάλτου-1927
Σωροβίγλι-Στράτος-Βάλτου-1928
Τούπιζα-Πύλη-Βάλτου-1955
Τσακνοχώρι-Ελαιοχώριον-Βάλτου-1968
Φλωριάδα-Αγία Τριάδα-Βάλτου-1981
Χλιμπορίτας-Ελαιόφυτον-Βάλτου-1981

Άγιος Βασίλειος-Θύρρειον-Βονίτσης-1915
Δερσοβά-Σπαρτοχώρι-Βονίτσης-1927
Δραγάμεστο-Καραϊσκάκης-Βονίτσης-1930
Ζαβέρδα-Πάλαιρος-Βονίτσης-1928
Ζάβιτσα-Αρχοντοχώρι-Βονίτσης-1927
Καλέντζι-Στρογγυλοβούνι-Βονίτσης-1928
Μπερδενίκος-Παναγούλα-Βονίτσης-1928
Μπούστρι-Βούστρι-Βονίτσης-1928
Παλήμπεη-Δρυμός-Βονίτσης-1927
Ποδολοβίστα-Πεντάλοφον-Βονίτσης-1928
Βάρνακα-Γεωργουλαίικα-Βονίτσης και Ξηρομέρου-1967
Δραγαμέστο-Αστακός-Βονίτσης και Ξηρομέρου-1833
Μαχαλάς-Φυτείαι-Βονίτσης και Ξηρομέρου-1954
Παλαιοκατούνα-Λεσίνιον-Βονίτσης και Ξηρομέρου-1967
Συμπολαίικα-Σταυρός-Βονίτσης και Ξηρομέρου-1964

Άγιος Γεώργιος-Καστράκιον-Ευρυτανίας-1963
Αλάμπεη-Νησί-Ευρυτανίας-1928
Αμπέλια-Βρυσούλα-Ευρυτανίας-1963
Άμπλιανη-Σταυροπήγι-Ευρυτανίας-1928
Ανδράνοβα-Φεγγόβρυση-Ευρυτανίας-1928
Αραχωβίτσα-Πετράλωνον-Ευρυτανίας-1928
Βελισδόνη-Τρίδενδρον-Ευρυτανίας-1928
Βελτσίστα-Λιθοχώρι-Ευρυτανίας-1928
Γόλιανη-Στεφάνι-Ευρυτανίας-1928
Δοβίτσινο-Σταυροχώρι-Ευρυτανίας-1928
Δολιανά-Στουρνάρι-Ευρυτανίας-1928
Έλογα-Άγιος Χαράλαμπος-Ευρυτανίας-1928
Έλσανη-Μαυρομμάτα-Ευρυτανίας-1928
Ερκίστα-Αγία Βλαχέρνα Ευρυτανίας-Ευρυτανίας-1930
Ζελενίστα-Πρασιά-Ευρυτανίας-1928
Καρυά-Ρυάκιον-Ευρυτανίας-1962
Κερασοβάκι-Δαφνούλα-Ευρυτανίας-1962
Κεράσοβο-Κερασοχώριον-Ευρυτανίας-1930
Κόνιαβη-Λημέρι-Ευρυτανίας-1928
Κοντίβα-Κοντόν-Ευρυτανίας-1928
Κόπραινα-Πρόδρομος-Ευρυτανίας-1929
Κορίκιστα-Σύδενδρον-Ευρυτανίας-1928
Κουφάλα-Δάφνη-Ευρυτανίας-1951
Κρετσίστα-Ιτέα-Ευρυτανίας-1962
Κυψέλη-Κορυσχάδες-Ευρυτανίας-1965
Λάσπη-Άγιος Νικόλαος-Ευρυτανίας-1951
Λάστοβο-Χελιδόνα-Ευρυτανίας-1928
Μήρυσι-Μάραθος-Ευρυτανίας-1928
Μιάρα-Καλλιθέα-Ευρυτανίας-1955
Μύριση-Μυρίκη-Ευρυτανίας-1927
Νέον Χωρίο-Ανθηρόν-Ευρυτανίας-1962
Παλαιοκόπρι-Λεύκη-Ευρυτανίας-1952
Παλαιοχώριο-Καστράκιον-Ευρυτανίας-1962
Σέλιτσα-Καστανούλα-Ευρυτανίας-1928
Σέλος-Βύθισμα-Ευρυτανίας-1930
Σίχνικο-Κεφαλόβρυσον-Ευρυτανίας-1962
Σοβολάκο-Ψηλόβραχος-Ευρυτανίας-1927
Σπινάσα-Νεράιδα-Ευρυτανίας-1928
Σύδενδρον (Κορύκιστα)-Καταβόθρα-Ευρυτανίας-1928
Τατάρνα-Τριπόταμον-Ευρυτανίας-1928
Τέρνοβο-Παπαδιά-Ευρυτανίας-1927
Τέρνος-Μεσοκώμη-Ευρυτανίας-1928
Τέροβα-Κυπάρισσος-Ευρυτανίας-1928
Τσεκλίστα-Σκοπιά-Ευρυτανίας-1928
Τσερκοφτελιά-Φτελιά-Ευρυτανίας-1928
Φραγκίστα Μεγάλη-Φραγκίστα Ανατολική-Ευρυτανίας-1915
Φραγκίστα Μικρή-Φραγκίστα Δυτική-Ευρυτανίας-1915
Χόλιανο-Πετρωτόν-Ευρυτανίας-1962
Χορίγκοβο-Κέδρα-Ευρυτανίας-1928

Καρβασαράς

Άνω Μπερμπάτης-Κυψέλη-Μεσολογγίου-1954
Άνω Μποτίνο-Λιθοβούνι-Μεσολογγίου-1930
Δεμνίτσα-Νέα Καλυδών-Μεσολογγίου-1954
Καλφενίκι-Τριχώνιον-Μεσολογγίου-1928
Κάτω Μποτίνο-Δαφνιάς-Μεσολογγίου-1928
Μουρστιάνου-Λυσιμαχεία-Μεσολογγίου-1927
Μπουρλέσια-Μετάπα-Μεσολογγίου-1956
Μπρέσιακος-Κλεισόρεμα-Μεσολογγίου-1927
Πλατσικαίικα-Δάφνη-Μεσολογγίου-1963
Συβίστα-Ελληνικά-Μεσολογγίου-1928

Αβόρανη-Λιβαδάκι-Ναυπακτίας-1930
Άγιος Γεώργιος-Μολύκρειο-Ναυπακτίας-1919
Αλμπάνι-Κάτω Καλαβρούζα-Ναυπακτίας-1948
Αμόρανη-Καταφύγι-Ναυπακτίας-1927
Ανδροβίτσα-Κεντρική-Ναυπακτίας-1928
Αρτοτίβα-Διασελάκι-Ναυπακτίας-1927
Αρτοτίβα-Αχλαδόκαστρον-Ναυπακτίας-1928
Βελβίτσαινα-Παλιόπυργος-Ναυπακτίας-1927
Βετολίστα-Ρωμιά-Ναυπακτίας-1927
Βετοψίστα-Αναβρυτή-Ναυπακτίας-1928
Βοϊτσά-Ελατόβρυση-Ναυπακτίας-1927
Βονόρτα-Κάτω Πλάτανος-Ναυπακτίας-1954
Βρώστιανη-Ριγάνι-Ναυπακτίας-1927
Γρανίτσα-Ανθόφυτον-Ναυπακτίας-1930
Δέλγα-Γάβρος-Ναυπακτίας-1928
Ελετσού-Ελατού-Ναυπακτίας-1928
Ζελίστα-Κυδωνιά-Ναυπακτίας-1928
Ζηλίστα-Οξυά-Ναυπακτίας-1927
Κοζίτσα-Καστρί-Ναυπακτίας-1927
Κοζίτσα-Αμπελακιώτισσα-Ναυπακτίας-1928
Κουτουλίστα-Κρυονέρια-Ναυπακτίας-1927
Κωλοσύρτης-Μηλιά-Ναυπακτίας-1918
Μαμάκω Κάτω-Μακύνεια-Ναυπακτίας-1981
Μεγάλη Λομποτινά-Άνω Χώρα-Ναυπακτίας-1930
Μικρά Λομποτινά-Κάτω Χώρα-Ναυπακτίας-1928
Μικρά Παλούκοβα-Λεύκα-Ναυπακτίας-1927
Μπεζαϊδέ-Τρίκορφον-Ναυπακτίας-1928
Νίσβαρι-Κοκκινοχώρι-Ναυπακτίας-1927
Παλαιονεοχώρι-Πετρωτόν-Ναυπακτίας-1963
Παλούκοβα Μεγάλη-Μανδρινή-Ναυπακτίας-1928
Πόριαρη-Πόρος-Ναυπακτίας-1954
Ρωμηά (Βετολίστα)-Τερψιθέα-Ναυπακτίας-1928
Σιτίστα-Γραμμένη Οξυά-Ναυπακτίας-1927
Στρωμίνιανη ή Στρόμνιανη-Καλλονή-Ναυπακτίας-1927
Συνίστα-Περδικόβρυση-Ναυπακτίας-1927
Τέρνοβα-Δενδροχώρι-Ναυπακτίας-1930
Τερπίτσα-Διπλάτανον-Ναυπακτίας-1928

Αράχωβα-Πεντάκορφον-Τριχωνίδας-1930
Αχόμοβο-Αχόμαυρο-Τριχωνίδας-1926
Γκερτοβός-Αργυρό Πηγάδι-Τριχωνίδας-1928
Γουρίτσα-Μυρτιά-Τριχωνίδας-1928
Γούστιανη-Πάμφιον-Τριχωνίδας-1928
Δερβέκιστα-Ανάληψις-Τριχωνίδας-1928
Δερίκοβο-Χαλίκι-Τριχωνίδας-1928
Ζαπάντι-Μεγάλη Χώρα-Τριχωνίδας-1927
Κεφαλόβρυσο-Θέρμον-Τριχωνίδας-1915
Κουσίνα-Κοκκινόβρυση-Τριχωνίδας-1928
Μουσταφούλι-Παναιτώλιον-Τριχωνίδας-1928
Μπερίκος-Δρυμώνας-Τριχωνίδας-1928
Σαμπατίνα-Αετόπετρα-Τριχωνίδας-1928
Σομπονίκος-Νερομάνα-Τριχωνίδας-1927
Τσεβελιάσα-Νεοχώρι-Τριχωνίδας-1928
Βραχώρι-Αγρίνιον-Τριχωνίδος-1833
Ζακώνια-Τριλάγκαδον-Τριχωνίδος-1930
Κάτω Προστοβά-Λευκόν-Τριχωνίδος-1954
Λογκίστη-Ελληνικά-Τριχωνίδος-1954
Μανδάνισσα-Παντάνασσα-Τριχωνίδος-1953
Μαχαλάς-Άγιος Θεόδωρος-Τριχωνίδος-1954
Μαχαλάς-Δάφνη-Τριχωνίδος-1954
Μπίτσοβος-Λεύκα-Τριχωνίδος-1954
Μπρόσκλαβου-Σιταράλωνα-Τριχωνίδος-1922
Πούλιανη-Μαραθούλα-Τριχωνίδος-1964
Προστοβά-Καλλιθέα-Τριχωνίδος-1952
Προύλπος-Πήδημα-Τριχωνίδος-1954
Ρενσπέρι-Άγιος Νικόλαος-Τριχωνίδος-1953
Σμολιανά-Ελαιόφυτον-Τριχωνίδος-1930
Τριλάγκαδον (Ζακώνινα)-Παληοκαρυά-Τριχωνίδος-1930


Διαβάστε για όλη την Δυτική Ελλάδα από το "Κωνσταντίνος Δαβανέλος"


Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Οι φυλακές

...του Αγρινίου


Ένα κτίριο που βρισκόταν λίγα μέτρα από την εκκλησία της Αγίας Τριάδος. Στην πλάτη του 3ου Δημοτικού σχολείου.
Από εκεί μέσα οδηγήθηκαν στο πίσω μέρος της Αγίας Τριάδος και εκτελέστηκαν οι 120 κρατούμενοι την Μ. Παρασκευή του '44. 
Ένα κτίριο που μετά το κλείσιμο των φυλακών, την δεκαετία του '70,  φιλοξένησε το 11ο Δημοτικό σχολείο.



Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Εσπερινές Σχολές


....του Παναιτωλικού

9 Μαρτίου 1935
Τα παιδιά των Εσπερινών Σχολών με επισήμους και τον καθηγητή Εμμ. Θεοδωρόπουλο.

9 Μαρτίου του 1926. 

Μια ομάδα ανθρώπων του πνεύματος, ανήσυχοι και ενεργοί πολίτες της πόλη, προχωρούν σε κάτι πρωτόγνωρο. 
Θέλοντας να συνδυάσουν τη μόρφωση με τον αθλητισμό ιδρύουν το Γυμναστικό Φιλεκπαιδευτικό Σύλλογο «ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΣ» με σκοπό «...την ανάπτυξιν και έντασιν γυμναστικού και αγωνιστικού φρονήματος, την ηθικήν επίβλεψιν και τη δυνατήν μετασχολικήν εκπαίδευσιν των ανηλίκων, δια παιδονομίας και εσπερινών ή Κυριακών σχολών».

Ένας στόχος που φάνταζε ανεδαφικός εξελίχτηκε σε ένα μοναδικό φαινόμενο για τον ελληνικό αθλητισμό. 
Η πρωτόγνωρη ιδέα να παρέχεται μόρφωση στα άπορα παιδιά της Αιτ/νίας μέσω των νυχτερινών σχολών κάνει το όνομα του συλλόγου συνώνυμο με τις ιδέες της κοινωνικής αλληλεγγύης, της εκπαιδευτικής και πολιτιστικής αναβάθμισης. 
Εκατοντάδες φτωχόπαιδα μάθανε γράμματα υπό το φως της ασετιλίνης σταδιοδρομώντας υπερήφανα στην κοινωνία.
Ειδικοί παιδονόμοι τα πρώτα χρόνια φρόντιζαν να τηρούνται όσα το καταστατικό του συλλόγου προέβλεπε.
Το 1967 το φιλεκπαιδευτικό έργο του συλλόγου διακόπτεται βίαια. Η δικτατορία του '67 αποφασίζει το κλείσιμο των νυχτερινών σχολών.

Ο Κανονισμός των νυχτερινών Σχολών

Πατήστε για μεγέθυνση

Προγράμματα γιορτής Νυχτερινών Σχολών, για την λήξη του Σχολικού Έτους.

Σχολικό Έτος 1960 - 1961
Σχολικό Έτος 1962 - 1963





 ΠΗΓΕΣ: Φωτογραφία και προγράμματα από το αρχείο του Αρ. Μπαρχαμπά
 Κείμενο από την Ρίζα Αγρινιωτών



Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Β' Αρρένων Αγρινίου 1976-1977


1976
Παρέα Αγγελοκαστριτών Μαθητών του Β' Αρρένων Αγρινίου κάτω στο "Λυσγάρειο" Εκπαιδευτήριο, όπως σκωπτικά αποκαλούνταν τότε απ΄το όνομα του ιδιοκτήτη του οικήματος, που στέγασε επί ενοικίου το Β' Αρρένων Αγρινίου. 
Είναι οι Γιάννης Φλώρος, Παντελής Ψυλιάς, Βασίλης Ρουσογιάννης, Παύλος Κουτούμπας, Θύμιος Πριόβολος και Κώστας Μπούτιβας. 
Οι φωτογραφίες είναι από την σελίδα στο facebook, εδώ,  που άνοιξαν οι τελειόφοιτοι του 1976, μαθητές του Β' Αρρένων Αγρινίου.
 

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Άγιος Ευγένιος ο Αιτωλός


Ο όσιος Ευγένιος Ιωαννούλιος ή Γιαννούλης ο Αιτωλός, γεννήθηκε το 1595 μ.Χ (ή 1596 μ.Χ.) στο Μέγα Δένδρο Αποκούρου από πτωχούς γονείς.
Ο όσιος Ευγένιος από το 1639 μ.Χ. ως το 1640 μ.Χ. διηύθυνε τη Σχολή της Άρτας.
Αργότερα πήγε στο Καρπενήσι, όπου ανήγειρε μεγαλύτερο ναό της Αγίας Τριάδας και στον περίβολο του Σχολή Ανωτέρων Γραμμάτων, που έγινε για την Ευρυτανία κέντρο πνευματικής αναγέννησης και αναδείχτηκαν από εκεί πολλοί σπουδαίοι άντρες, όπως επίσκοποι, Πατριάρχες κλπ. Επίσης ο Όσιος, ίδρυσε Σχολές στη Μονή Αγίας Παρασκευής στα Βραγιαννά και στο Αιτωλικό.
Πέθανε το 1682 μ.Χ. και τάφηκε στον νάρθηκα της Αγίας Παρασκευής, στην Γούβα των Βραγιανών  των Αγράφων, αφήνοντας αξιόλογο συγγραφικό έργο.
Από την Ορθόδοξη Εκκλησία αγιοποιήθηκε την 1η Ιουλίου 1982 μ.Χ.
Η μνήμη του αναφέρεται την 6η Αυγούστου, αλλά επειδή συμπίπτει με την μεγάλη εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος εορτάζεται την 5η Αυγούστου.

Άγιος Ανδρέας ο Ερημίτης


Ψυχὴν Ὄπισθεν τοῦ Θεοῦ κολλῶν πάτερ
ἔμπροσθεν αὐτοῦ νῦν παρίστασαι χαίρων.
Πατρίδα λιπών, σὺν συνεύνῳ καὶ τέκνοις,
ἔρημον οἰκεῖς ὡς ἃλλος δὴ Ἠλίας.
Πέμπτη καὶ δεκάτη Ἀνδρέαν ἔνθεν ἀειραν.




Καταγόταν από το χωριό Μονοδένδρι της Ηπείρου και έζησε στα χρόνια του βασιλιά Μιχαήλ Β' του Κομνηνού δεσπότη της Ηπείρου (1234 - 1271 μ.Χ.).
Κατά άλλους όμως, γεννήθηκε στο χωριό Σιβίστα της Ευρυτανίας, που βρισκόταν στο βουνό Καλάνα και που τώρα είναι βυθισμένο στην τεχνητή λίμνη των Κρεμαστών και αφού ενηλικιώθηκε πήγε στο Μονοδένδρι της Ηπείρου.

Ο Όσιος Ανδρέας, αφού εγκατέλειψε ηδονές χρημάτων, περιουσίας και συζύγου, κατοίκησε στην έρημο. 
Ως ησυχαστήριο του επέλεξε μάλλον τον τόπο γύρω από τα μοναστήρια της Αγίας Παρασκευής και του Προφήτη Ηλία στο Μονοδένδρι, ενώ αργότερα κατέφυγε σε κάποιο σπήλαιο στην Καλάνα στο Χαλκιόπουλο του Βάλτου. Εκεί, με άσκηση και προσευχή αγίασε τη ζωή του και απεβίωσε ειρηνικά.
Ευγενική ψυχή, προσπαθούσε πάντα να συμπαρίσταται στον ανθρώπινο πόνο. Μεγάλη του χαρά ήταν η αγαθοεργία. Όποιος είχε ανάγκη κατέφευγε στο σπίτι του.
Στην ζωή του είχε σαν κανόνα τα λόγια:
« Μη αποστραφής το πρόσωπόν σου από παντός πτωχού και από σου ου μη αποστραφή το πρόσωπον του Θεού».


Άγιος Θεωνάς



Λιπών Θεωνάς την κάτω προεδρίαν,
Παρίσταται νυν τω Προέδρω των όλων.



 Ο Άγιος Θεωνάς, μαθητής του Οσιομάρτυρα Ιακώβου, ήταν διάδοχός του στην ηγουμενία της Μονής Δερβέκιστας, στην Ανάληψη.

Πολλές φορές για περισσότερη άσκηση, έφευγε από το Μοναστήρι και πήγαινε σε κάποιο ερημικό ασκητήριο και ησύχαζε.

Αργότερα εγκαταστάθηκε για λίγο στο Άγιο Όρος, στην Μονή της Σιμωνόπετρας και από εκεί με μερικούς μαθητές του ήρθε στο χωριό Γαλάτιστα κοντά στην Θεσσαλονίκη.

Εκεί ανακαίνισε το παλιό Μοναστήρι της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας και έγινε ηγούμενος.

Στην συνέχεια έγινε Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. 
Γιορτάζει στις 4 Απριλίου.

Άγιος Βάρβαρος





Ο Όσιος Βάρβαρος ανήκε σε ληστρική ομάδα Αράβων, η οποία επέδραμε στη νότια Ήπειρο και την Αιτωλία επί των ημερών του αυτοκράτορα Μιχαήλ του Τραυλού (820 - 829 μ.Χ.).
Σε κάποια σύγκρουση οι σύντροφοί του φονεύθηκαν και από τότε ο Βάρβαρος περιφερόταν μόνος «λήσταρχος γενόμενος, και ποιών αβάτους τας οδούς, οικών  εν όρεσι και αλυσώδεσι τόποις».
Κάποια μέρα μπήκε σε ναό που ήταν αφιερωμένος στον Άγιο Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο, σε τόπο που ονομαζόταν Νήσα, όπου λειτουργούσε ο ιερέας Ιωάννης.
Κατά την ώρα της υψώσεως των Τιμίων Δώρων ο ιερέας τον είδε και προσευχήθηκε μετά φόβου στον Θεό. 
Τη στιγμή εκείνη, ο Κύριος «άνοιξε τα μάτια» του ληστή, που είδε τους Αγγέλους να συλλειτουργούν με τον ιερέα.
 Όταν ο ιερέας τελείωσε την Θεία Λειτουργία, ο Βάρβαρος τον ρώτησε: 
«Που είναι αυτοί που ήταν μαζί σου;». 
Ο ιερέας του εξήγησε ότι ο Θεός  τον αξίωσε να δει αυτά που δεν μπορούν να δουν τα ανθρώπινα μάτια, για να οδηγηθεί σε μετάνοια.
 Ο Βάρβαρος αμέσως πέταξε τα όπλα του, μετανόησε, άρχισε την άσκηση και βαπτίσθηκε.
Ο ασκητικός αγώνας στην περιοχή Τρύφου του Ξηρομέρου  Αιτωλοακαρνανίας έγινε μεγαλύτερος.
Επί τρία χρόνια αγωνίσθηκε πνευματικά και «πεποίηκε χρόνους τρείς κυλιόμενος ως τετράπους και εσθίων χουν και βοτάνας τας φυομένας, κλαίων και οδυρόμενος, κατακοπτομένων αυτού των σαρκών».
 Μια νύχτα, ένας γεωργός που έτρωγε σε εκείνον τον τόπο που ασκήτευε ο Όσιος, τον σκότωσε κατά λάθος, νομίζοντας ότι είναι θηρίο.

Ο τάφος του ανέδιδε μύρο και ο Όσιος έκανε πολλά θαύματα.
Η μνήμη του γιορτάζεται στις 23 Ιουνίου.

Μέχρι σήμερα στην Αιτωλοακαρνανία μιλούν για το σπήλαιο, όπου ο Άγιος Βάρβαρος πέρασε τα δεκαοκτώ χρόνια της ασκήσεώς του και το αγίασμά του.
Σύμφωνα με αυτήν την αναφορά το 1571 μ.Χ. ένας Βενετός στρατιωτικός, ονόματι Σκλαβούνος, που έλαβε μέρος στη ναυμαχία της Ναυπάκτου, αρρώστησε ξαφνικά από θανατηφόρα ασθένεια.
Ο Σκλαβούνος βλέπει τον Όσιο σε όραμα, ο οποίος τον καλεί να προσκυνήσει τον τάφο του, για να θεραπευθεί.
Πράγματι, όταν έφθασε στον τάφο του Οσίου, προσκύνησε με ευλάβεια και έγινε καλά. Θέλοντας να τιμήσει τον Όσιο Βάρβαρο έκανε ανακομιδή των λειψάνων του με σκοπό να τα μεταφέρει στη Βενετία. 
Περνώντας από την Κέρκυρα για ανεφοδιασμό, σταμάτησε στο χωριό Ποταμός, όπου θεραπεύθηκε ένας παράλυτος νέος. Γι' αυτό και σήμερα υπάρχει εκεί ναός αφιερωμένος στον Όσιο.

Άγιοι Νεομάρτυρες Λάμπρος, Θεόδωρος και Άγνωστος



Θεόδωρος σὺν Ἄλλῳ καὶ Λάμπρος δι’ ἀγχόνης,
ἐκ γῆς ἀρθέντες πρὸς πόλον Χριστῷ ζῶσιν.




Οι άγιοι νεομάρτυρες Λάμπρος, Θεόδωρος και κάποιος του οποίου δεν γνωρίζουμε το όνομα κατάγονταν από την Πελοπόννησο και ήταν έμποροι στο επάγγελμα.
Παραμένοντας καιρό στα Γιάννενα για εμπορικούς λόγους είχαν μάθει να μιλούν και την αλβανική διάλεκτο.
 Κατά το 1786 μ.Χ. αποφάσισαν να επιστρέψουν στον Μωριά, στην πατρίδα τους. 
Ξεκίνησαν λοιπόν και φθάνοντας στο Βραχώρι, είπαν να διανυκτερεύσουν εκεί. Στην είσοδο της πόλης στέκονταν οι φοροεισπράκτορες για τη συλλογή του κεφαλικού φόρου που πλήρωναν οι ρωμιοί. 
Οι τρεις έμποροι μηχανεύτηκαν να προσποιηθούν τους μουσουλμάνους, για να μη πληρώσουν φόρο.
Έτσι περνώντας από το γιομπρούκι, τον χώρο που κάθονταν οι γιομπρουκτσήδες (φοροεισπράκτορες), τους χαιρέτησαν με τον μουσουλμανικό χαιρετισμό «σαλάμ αλέκουμ».
Νομίζοντας οι φοροεισπράκτορες πως είναι μουσουλμάνοι αρβανίτες, τους άφησαν να περάσουν ελεύθερα. Αυτοί πήγαν σε κάποιο σπίτι να διανυκτερεύσουν για να συνεχίσουν πρωί πρωί την άλλη ημέρα για την πατρίδα τους.
Οι Τούρκοι θέλοντας να δουν που κατέλυσαν οι ξένοι και να μάθουν και κανένα νέο από τα Γιάννενα έστειλαν κάποιο δικό τους στο σπίτι που έμεναν οι άγιοι. Εκείνος πλησιάζοντας στο σπίτι δεν χτύπησε αμέσως παρά στάθηκε απέξω ν’ αφουγκραστεί τι έλεγαν μέσα. 
Την ώρα εκείνη οι τρεις φιλοξενούμενοι έλεγαν στον νοικοκύρη ότι σήμερα μ’ ένα «σαλάμ  γλυτώσαμε τον φόρο».
Μόλις τ’ άκουσε ο τούρκος κατάλαβε πως είναι Χριστιανοί και χωρίς να μπει μέσα, έτρεξε αμέσως να το αναγγείλει σε αυτούς που τον είχαν στείλει. Ως θηρία ανήμερα τότε επέδραμαν οι ασεβείς, τους άρπαξαν και κυριολεκτικά σέρνοντάς τους, τους πήγαν στο δικαστήριο και είπαν στον δικαστή:
«Αυτοί οι τρεις άνθρωποι ενώ είναι ρωμιοί περνώντας σήμερα από το γιομπρούκι μας χαιρέτησαν με το «σαλάμ αλέκουμ». Πρέπει λοιπόν ν’ ανακριθούν γιατί το είπαν αυτό το οποίο είναι χαρακτηριστικό των Τούρκων και όχι των Ρωμιών. Και αν μεν περιγέλασαν την πίστη πρέπει σύμφωνα με τον νόμο να τιμωρηθούν, αν δε αγάπησαν το ισλάμ να περιτμηθούν και να τιμηθούν».
Ο δικαστής τότε τους ρώτησε αν όλα αυτά αληθεύουν.
Οι άγιοι μάρτυρες του απάντησαν με ειλικρίνεια:
«Ναι, είναι αλήθεια, ότι χαιρετίσαμε τούρκικα, για να μην πληρώσουμε τον φόρο, όχι όμως πως αγαπήσαμε το ισλάμ».
Ο κριτής τους απάντησε:
«Λοιπόν τώρα πρέπει να γίνετε Τούρκοι δίχως άλλο και έτσι να γλυτώσετε τη ζωή σας, ειδεμή έχετε να βασανιστείτε και να θανατωθείτε».

Όταν τ’ άκουσαν αυτά οι άγιοι έδωσαν όπως έπρεπε την απάντηση στον δικαστή:

«Εμείς, ενδοξότατε αφέντη, είπαμε αυτόν τον λόγο για να γλυτώσουμε χρήματα, όμως το ν’ αρνηθούμε την πίστη μας είναι αδύνατον, κάνε μας ότι θέλεις».
Τότε ο δικαστής διέταξε να τους δείρουν αλύπητα και να τους κλείσουν στη φυλακή.
Εκεί στη φυλακή ο ένας παρηγορούσε τον άλλον.
Μάλιστα ο ένας ο οποίος ήταν και γραμματισμένος έλεγε:
«Προσέχετε αδελφοί μου, μη δειλιάσει κανένας και χάσει αυτό το κελεπούρι που μας έτυχε. Λίγο θα υπομείνουμε και την αιώνια ζωή θα κερδίσουμε. Να μη λυπηθούμε ούτε συγγενείς, ούτε φίλους, ούτε την πρόσκαιρη πατρίδα αλλά να σταθούμε ανδρείοι στην πίστη του Χριστού, για να πάμε χαίροντες στην άλλη πατρίδα, όπου δεν έχει τέλος ποτέ».
Αφού έμειναν νηστικοί αρκετές ημέρες στη φυλακή τους έφεραν πάλι στον δικαστή, ο οποίος αφού τους ανέκρινε ξανά, διέταξε να τους ξυλοκοπήσουν και να τους γυρίσουν πάλι στη φυλακή.
Μετά από πέντε ημέρες τους οδήγησαν πίσω στο δικαστήριο, όπου ο μουσελίμης κι ο κατής συμφώνησαν και εξέδωσαν την καταδικαστική απόφαση.
Τους πήραν τότε οι δήμιοι και τον ένα τον κρέμασαν σ’ ένα πλάτανο κοντά στο τζαρσί (αγορά), τον άλλο έξω από τον Άγιο Δημήτριο και τον άλλο στην άκρη της πλατείας, εκεί όπου μπαίνει ο κεντρικός δρόμος μέσα στην πόλη.
Ήταν 2 Νοεμβρίου του 1786.

Σημείωση: Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στον Συναξαριστή των Νεομαρτύρων, στην σελίδα 715 (έκδοση Ορθοδόξου Κυψέλης), αναφέρει ότι στο Βραχώρι μαρτύρησαν τρεις Νεομάρτυρες το 1786 μ.Χ. χωρίς όμως να αναφέρει τα ονόματα τους. Ο αείμνηστος π. Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, ύστερα από έρευνα που έκανε, κατάφερε να βρει τα ονόματα των δυο Αγίων, Λάμπρος και Θεόδωρος.


Ιερομάρτυρας Βλάσιος εξ Ακαρνανίας



Ο Άγιος Βλάσιος ήταν ηγούμενος στην Ιερά Μονή των Εισοδίων της Θεοτόκου που βρίσκονταν στην περιοχή των Σκλαβαίνων – Ζαβέρδας νυν Παλαίρου Αιτωλοακαρνανίας.
Πέθανε με μαρτυρικό θάνατο από Αγαρηνούς πειρατές μαζί με πέντε συμμάρτυρές του και πλήθος χριστιανών λαϊκών αντρών γυναικών και παιδιών που αποτελούσαν ποίμνιο του.
Τον αποκεφάλισαν αφού προηγουμένως κάρφωσαν αργά στο σώμα του πέντε καρφιά. Στην συνέχεια οι δήμιοι του προσπάθησαν να κάψουν το σώμα του αλλά αυτό δεν κάηκε.
Οι διασωθέντες χριστιανοί που έφτασαν στο σημείο έθαψαν τον Άγιο Βλάσιο χωριστά από τους πέντε συμμαρτυρίσαντες συνασκητές του, τους οποίους έθαψαν μαζί σε κοινό τάφο.
Τους υπόλοιπους χριστιανούς τους έθαψαν όπως-όπως σε μεγαλύτερο ομαδικό.
Το μαρτύριο τους έλαβε χώρα την 19η Δεκεμβρίου ημέρα Κυριακή.
Σε πέτρινη επιγραφή που βρέθηκε στο σημείο του τάφου του αναφέρονταν το έτος 1006 μ.Χ. η οποία πιθανώς να προσδιορίζει και τον χρόνο του μαρτυρίου του.

Σιγά σιγά χάνεται και σκεπάζεται από την λήθη του χρόνου το μαρτύριο και η ιστορικότητα του Αγίου Βλασίου και των συν αυτώ αλλά και όλων των γεγονότων τα οποία έλαβαν χώρα.
Αγνοείται παντελώς η οντότητα του μεγάλου αυτού αγίου.
Μόνο στις διηγήσεις της προφορικής παράδοσης αναφέρεται η σφαγή που έλαβε χώρα, σε απροσδιόριστο παρελθοντικό χρόνο.
Έτσι και η ονομασία της περιοχής από Κιάφα σε «Σκλάβαινα» (περιοχή που υπέστη σκλαβιά - αιχμαλωσία).
Χάνεται κάθε ιστορική ή και μορφολογική ένδειξη της ύπαρξης του Αγίου για 900 και πλέον χρόνια. Όλα τα σκέπασε το σκοτάδι της λησμονιάς.
Αν και το όλο ιστορικό χάθηκε στα βάθη των αιώνων αν και τίποτα δεν καταμαρτυρούσε για τα γεγονότα των Σκλαβαίνων, αν και ο τόπος είχε αλλάξει ριζικά από μορφολογικής αλλά και πληθυσμιακής πλευράς, από το έτος 1915 μ.Χ. και εξής αρχίζουν να συμβαίνουν ανεξήγητα αλλά και θαυμαστά γεγονότα στην περιοχή των Σκλαβαίνων. 


Πολλοί από τους κατοίκους της περιοχής αρχίζουν να βλέπουν σε όνειρα κάποιον επιβλητικό και ιεροπρεπή ρασοφόρο, ο οποίος τους έλεγε:  
 «Είμαι ο Άγιος Βλάσιος. Να σκάψετε στο σημείο αυτό και να βγάλετε τα λείψανά μου» και τους έδειχνε το συγκεκριμένο τόπο.
Σημειωτέων ότι στο σημείου του τάφου τίποτα δεν δήλωνε την ύπαρξή του.
Μην ξέροντας, πάνω από αυτό το σημείο είχαν κατασκευαστεί ποιμνιοστάσια και στάβλιζαν πρόβατα.
Οι κάτοικοι μη μπορώντας να εξηγήσουν το γεγονός των εμφανίσεων αυτών του ιερέα, κατασκεύασαν ένα πέτρινο εικονοστάσι αφιερωμένο στον Άγιο Βλάσιο επίσκοπο Σεβαστείας,  στο σημείο που τους έδειχνε ο άγιος.
Δεν επιχείρησαν όμως ποτέ να σκάψουν είτε από δυσπιστία είτε από τον φόβο της απογοήτευσης. 
Οι εμφανίσεις όμως του Αγίου άρχισαν να γίνονται πιο επίμονες και επιτακτικές με αποδέκτες πολλούς περισσότερους κατοίκους της περιοχής. Αλλά και πάλι δεν προχωρούσαν στο έργο της εκταφής του αγνώστου τάφου.

Το 1923 μ.Χ
  ο άγιος φανερώθηκε στην γερόντισσα Ευφροσύνη Κατσαρά.
 Μια απλή γνήσια και ευσεβή πολύτεκνη γυναίκα χήρα.
 Ήταν νύκτα της 23η Αυγούστου του1923 μ.Χ.  Η Ευφροσύνη φρόντιζε την ετοιμοθάνατη κόρη της η οποία έπασχε από τυφοειδή πυρετό. Ξαφνικά, αφού ακούστηκε δυνατός κρότος άνοιξαν τα πορτοπαράθυρα του σπιτιού της και ένα εκτυφλωτικό φως πλημμύρισε το σπίτι.
Μέσα από το φως, εμφανίστηκε κάποιος επιβλητικός ιερέας, ντυμένος με την ιερατική στολή, ο οποίος κρατούσε στο χέρι ποιμαντική ράβδο.
Τα χαρακτηριστικά του τα διέκρινε με κάθε λεπτομέρεια η γερόντισσα Ευφροσύνη ενώ η κόρη της αντιλαμβάνονταν μόνο την εκτυφλωτική λάμψη.
Ο άγιος ιερέας απευθυνόμενος στην Ευφροσύνη της είπε ότι είναι ο Άγιος Βλάσιος και της ζήτησε να τον ακολούθησε για να της υποδείξει το ακριβές σημείο του τάφου του προκειμένου να ενεργήσει για την εκταφή του.
Σαστισμένη η γερόντισσα από το γεγονός που ζούσε προέβαλε στον Άγιο τον δισταγμό της λόγω της ασθένειας της κόρης της.
Ο Άγιος τότε αφού έβγαλε κάποιον εγκόλπιο σταυρό σταύρωσε την ετοιμοθάνατη κόρη της και της ζήτησε ξανά να τον ακολουθήσει. Όπως κι έγινε.
Μέσα στο αποπνικτικό σκοτάδι η Ευφροσύνη ακολούθησε το φωτοβόλο Άγιο Βλάσιο, ο οποίος την οδήγησε στο σημείο που είχαν χτίσει το προσκυνητάρι. Εκεί με την ράβδο που κρατούσε χάραξε ένα κύκλο στο χώμα, υποδεικνύοντας το σημείο που θα ‘πρεπε να σκάψουν για να βγάλουν τα άγια λείψανά του.
Στην συνέχεια ο Άγιος αφού επέστρεψε την Ευφροσύνη στο σπίτι της εξαφανίστηκε. Εκεί η γερόντισσα βρήκε την κόρη της πολύ καλύτερα και θεραπευμένη.

Από την επομένη ημέρα κιόλας άρχισε τις ενέργειες για να γίνει η ανακομιδή των λειψάνων. Όλοι όμως την αντιμετώπιζαν με κάποια δυσπιστία και επιφύλαξη. Αρωγός όμως των προσπάθειών της αυτών ήταν ο Άγιος Βλάσιος που την καθοδηγούσε , αλλά και που εμφανίζονταν και σε άλλα άτομα προκειμένου να γίνει αυτή πιστευτή. Πράγματι οι προσπάθειες της απέδωσαν και άρχισαν οι εργασίες της ανακομιδής με πολλές επιφυλάξεις και μεγάλη ένταση.

 
Όπως εμφανίστηκε στην γερόντισσα.

Την τρίτη ημέρα των εργασιών κι ενώ για πολλοστή φορά ήταν έτοιμοι να τα παρατήσουν η σκαπάνη χτύπησε σε μια πέτρινη πλάκα. Ρίγη συγκίνησης και δέος κατέλαβαν τους παρευρισκομένους. όταν έβγαλαν την επιτάφια πλάκα μια ουράνια ευωδία ξεχύθηκε και απλώθηκε στην ατμόσφαιρα. Βρίσκονταν πάνω από τον τάφο, μέσα στον οποίο
 βρίσκονταν τα λείψανα του Αγίου Βλασίου και τα οποία τόσα χρόνια ζητούσε να βγάλουν από την γη.
Μέσα στον τάφο και πάνω από τα ιερά λείψανα βρέθηκαν ένας εγκόλπιος βαρύτατος σιδερένιος σταυρός και τα πέντε καρφιά του μαρτυρίου του.
Αφού περισυνέλλεξε η Ευφροσύνη τα ιερά λείψανα σύμφωνα με τις οδηγίες του Αγίου άρχισε να ενεργεί τα δέοντα για την ανέγερση του ιερού του Ναού και την αγιογράφηση της ιεράς του Εικόνας.

Επίσης, ο Άγιος Βλάσιος έκανε δύο εμφανίσεις, μία σε όραμα στον αείμνηστο Αρχιμ. Αρσένιο Τσαταλιό την 6-12-1978 μ.Χ. και μία άλλη στον ευλαβέστατο μοναχό Παΐσιο τον Αγιορείτη στο Άγιο Όρος το 1980 μ.Χ.


 Ήταν 21 Ιανουαρίου 1980, Κυριακή του Ασώτου, προς Δευτέρα.
Ο γέροντας Παΐσιος, ενώ προσευχόταν το βράδυ στο κελί του με κομποσκοίνι, βλέπει να παρουσιάζεται μπροστά του μέσα σε φως ένας Άγιος άγνωστος που φορούσε μανδύα καλογερικό.
Δίπλα του στον τοίχο του κελιού του, πάνω από την σόμπα φαίνονταν ερείπια Μοναστηριού. Αισθανόταν απερίγραπτη χαρά και αγαλλίαση και σκεφτόταν:
«Ποιος Άγιος είναι;».
Τότε άκουσε φωνή από την Εκκλησία:
«Είναι ο Άγιος Βλάσιος από τα Σκλάβαινα».
Από ευγνωμοσύνη, για να ευχαριστήσει τον Άγιο για την τιμή που του έκανε, πήγε στα Σκλάβαινα και προσκύνησε τα Λείψανά του. Ανταπέδωσε τρόπον τινά την επίσκεψη.

Αναφέρει ο κ. Απόστολος Παπαχρήστου:
«Την εικοστή Μαΐου 1980 ο Γέροντας Παΐσιος ήρθε στο σπίτι μου στο Αγρίνιο, με σκοπό να πάει στα Σκλάβαινα Ξηρομέρου και να προσκυνήσει τα ιερά Λείψανα του Αγίου Βλασίου του εν Σκλαβαίνοις, μετά από αποκάλυψη του Αγίου στο κελί του.
 Έμεινε ένα βράδυ στο σπίτι μας και παρ’ ότι του στρώσαμε καθαρά λευκά σεντόνια, ο Γέροντας τα άφησε τελείως άθικτα. Όταν πήγε στα Σκλάβαινα, προσκύνησε τον Άγιο και δίδαξε όλους γύρω του».

Όπως εμφανίστηκε στον γέροντα Παΐσιο

Ακολούθως ο Γέροντας Παΐσιος παρήγγειλε την εικόνα του Αγίου Βλασίου στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος στο Κορωπί Αττικής, αφού περιέγραψε τα χαρακτηριστικά του Αγίου στην αγιογράφο μοναχή.
 Όταν πήρε την εικόνα αναπαύθηκε, διότι απέδιδε ακριβώς τον Άγιο. «Φαίνεται ότι η αδελφή είχε ευλάβεια και την έκαμε με προσευχή και νηστεία», είπε.
Κάθε χρόνο, τιμούσε την μνήμη του Αγίου Βλασίου με αγρυπνία μόνος του στο κελί του.
Τον γιόρταζε, όχι στις 11 Φεβρουαρίου, που επικράτησε να γιορτάζεται η μνήμη του, αλλά στις 19 Δεκεμβρίου, την ημέρα που μαρτύρησε.