Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Αφιερωμένο


Επιτρέψτε μου σήμερα αυτή η ανάρτηση να είναι προσωπική.
Σαν σήμερα, 70 χρόνια πριν, ιδρύεται το  
Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο Ε.Α.Μ.
Με μπροστάρη το λαό για μιά Ελεύθερη Ελλάδα.
Δόξα και Τιμή σε όλους εκείνους που πολέμησαν και χάθηκαν στον Αγώνα.



1944. 
ΕΑΜίτες στο Αγρίνιο. Με το κασκέτο διακρίνεται ο πατέρας μου, Άγγελος Πανταζής.


Αφιερωμένη η ανάρτηση στον πατέρα μου.


====================================
====================================

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Ιστορική Δικαίωση;


11 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1944
Μεγάλη Τρίτη

Ήταν 6:00 το πρωί. 
Κοντά στους Αγίους Αποστόλους, στο Ζαπάντι, έξι συμπολίτες μας μετέφεραν με κάρο τρόφιμα για τους κατοίκους του Ελαιόφυτου.
Γερμανοί τους σταμάτησαν, τους κατέβασαν απ’ τα ιππήλατα οχήματα που οδηγούσαν και χωρίς να τους ζητήσουν εξηγήσεις, χωρίς να τους ζητήσουν να απολογηθούν, χωρίς να τους ρωτήσουν έστω ποιοι ήταν και πού πήγαιναν, τους δολοφόνησαν εν ψυχρώ, εκεί, έξω από την εκκλησία.

Από το http://eteriafotografizontas.blogspot.com/

14 Απριλίου 2009
Μεγάλη Τρίτη και στην Αγρινιώτικη εφημερίδα ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, σε άρθρο του Φώτη Μπερίκου  διαβάζουμε:

Απόφαση του Εφετείου Πατρών δικαιώνει συγγενείς εκτελεσθέντων απ’ τις κατοχικές δυνάμεις και καταδικάζει το Γερμανικό Δημόσιο σε αποζημιώσεις.

Από την εφημερίδα "ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ"

"…όπως μας πληροφορεί ο δικηγόρος κ. Ιωάννης Γρ. Διονυσάτος, ο οποίος και είχε αναλάβει την υπόθεση, η Γερμανία δεν άσκησε κανένα ένδικο μέσο (αναίρεση, ανακοπή ερημοδικίας) και ως εκ τούτου η απόφαση ισχύει και μένει να εκτελεσθεί.
Προς αυτό, καλείται το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών να πράξει τα δέοντα, σύμφωνα με τις υποχρεώσεις του που απορρέουν τόσο απ’ τις διεθνείς συνθήκες, όσο κυρίως απ’ το ιερό του καθήκον έναντι των θυμάτων και της ιστορίας…»

Από την εφημερίδα "ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ"


Και το άρθρο καταλήγει:
" Τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως αποτελούν οι εκτελέσεις απ’ τους Γερμανούς κατακτητές, είναι απαράγραπτα κατά το Διεθνές Δίκαιο. Και η απόφαση του Εφετείου Πατρών, αποτελεί πλέον δεδικασμένο. Με βάση αυτή την εν ισχύ απόφαση που δεν μπορεί πλέον να αλλάξει, θεωρούμε ότι θα πρέπει να αναληφθεί μία σοβαρή και συλλογική πρωτοβουλία απ’ τους φορείς του νομού μας για την καταβολή αποζημιώσεων: Για τους 120 και τους 3 απαγχωνισθέντες, για τους 59  των Καλυβίων, για τα χωριά του Ξηρομέρου που έκαψαν οι ναζί, για τα χωριά των Παρακαμπυλίων που κατέστρεψαν, για τις γυναίκες, τα παιδιά, τους ηλικιωμένους που δολοφόνησαν".


Πηγή: Εφημερίδα "ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ" 


Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

ΑΝΕΡΓΙΑ...την δεκαετία του '30



Η ανεργία των νέων του Αγρινίου κατά την δεκαετία του '30, ώθησε τους  νέους της πόλης να ιδρύσουν τον 
"Σύλλογο Ανέργων Εγγραμμάτων Νέων".
Ο Σύλλογος ιδρύθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1931.

Ο Σύλλογος Ανέργων Εγγραμμάτων Νέων το 1931

Ζητούσαν...

1.Την άμεσον απόλυσιν πάντων ανεξαιρέτως των συνταξιούχων πολιτικών και στρατιωτικών υπαλλήλων των εργαζομένων εις οργανισμούς δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου και την πρόσληψιν νέων ανέργων.
2. Τον περιορισμόν του συντάξιμου χρόνου των δημοσίων υπαλλήλων από 35 εις 30 έτη και λόγω ορίου ηλικίας από 65 εις 55 έτη.
3.Την κατάργησιν της διπλοθεσίας.
4. Την ελλάτωσιν των μισθών των ανωτέρων και ανωτάτων υπαλλήλων.
5. Εφαρμογή οκταώρου.
6. Άμεσος εφαρμογή του Θεσμού των Κοινωνικών  Ασφαλίσεων.

Στις 30 Νοεμβρίου 1932 έστειλαν ψήφισμα στον Ελευθέριο Βενιζέλο, με το οποίο προτείνουν μέτρα για την εύρεση εργασίας.


Από το Μουσείο Μπενάκη







Παλαιότερη ανάρτηση βελτιωμένη

Αναδημοσιεύτηκε και στο....http://www.agrinionews.gr/

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

28 Απριλίου 1940


Ανήμερα του Πάσχα.
Στην οδό Δαγκλή το Πασχαλιάτικο γλέντι.

Λίγους μήνες αργότερα η βαριά σκιά του πολέμου θα απλωθεί πάνω από την πόλη.


Την φωτογραφία μας την έστειλε ο κ. Γιώργος Βουγιουκλίδης.
Τον ευχαριστώ θερμά.

  

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Ντοπιολαλιά (2)


Μία έρευνα για την διάλεκτο, ντοπιολαλιά κάθε περιοχής, που την αλιεύσαμε από το Αρχείο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου.
Στο συγκεκριμένο φύλλο η έρευνα διεξάγεται σε σχολείο της Μεγάλης Χώρας (Ζαπάντι).
Ο δάσκαλος που υπογράφει το φύλλο λεγόταν Π. Μάλαινος.
Δυστυχώς δεν αναφέρεται ημερομηνία.

Πατήστε πάνω στα έγγραφα για μεγέθυνση



Πηγή: Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο



Το blog "ΖΕΙΔΩΡΟΝ", μας ενημέρωσε ότι η έρευνα αυτή έγινε μεταξύ του 1917 και του 1926,χρόνια κατά τα οποία ο Μ.Τριανταφυλλίδης ήταν ανώτερος επόπτης της δημοτικής εκπαίδευσης. Μετά έγινε καθηγητής Πανεπιστημίου.

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Βασίλης Ευαγγέλου



Ένας Αγρινιώτης συγγραφέας ...στην Ιταλία


από το Agriniopress


Μεγαλωμένος στις αλάνες της Αγίας Τριάδας, γαλουχημένος από τον Παναιτωλικό και την ΓΕΑ και ακολουθώντας μια περιπετειώδη ζωή, ο  Βασίλης Ευαγγέλου σύντομα, εκδίδει το πέμπτο βιβλίο του στην Ιταλία και δεν ξεχνά το Αγρίνιο… 
Η γνωριμία μας με τον 63χρονο σήμερα Βασίλη Ευαγγέλου, έγινε μέσα από το… facebook. 
Παρά τα χρόνια του, η συγκεκριμένη σελίδα κοινωνικής δικτύωσης, φαίνεται να του δίνει διέξοδο αλλά ακόμη περισσότερο, να τον φέρνει  σε επαφή με το παρελθόν του…  Ένα παρελθόν που δεν θέλει να ξεχάσει, μιας και η τυχαία επαφή του με το agriniopress, του θύμισε πολλά, του ανέσυρε μνήμες αγαπημένες, που ίσως είχε χρόνια να σκεφτεί  και ακόμη περισσότερο να εκφράσει.
«Παιδιά είμαι συγκινημένος, με γυρίσατε χρόνια πίσω … αν  γνωρίζετε τον Οδυσσέα Κατερινόπουλο, δώστε του χαιρετισμούς!!!», γράφει στο τελευταίο e-mail του.
 

Ο Βασίλης Ευαγγέλου σήμερα, έχοντας ζήσει μια περιπετειώδη ζωή, κατά ένα μεγάλο διάστημα συνυφασμένη με την περιπέτεια της Αριστεράς στην Ελλάδα, διδάσκει στην Ανώτερη Ακαδημία των Τεχνών και Επαγγελμάτων της Κατάνια.
Γεννήθηκε στο Ριζοβούνι Πρέβεζας  τον Μάιο του 1948, πήγε σχολείο στην Α’ τάξη για μισό χρόνο στο δημοτικό του χωριού του και τον μισό στο  Δημοτικό Σχολείο στην Αγία Τριάδα Αγρινίου και «… φυσικά τελείωσα δημοτικό στο Δεύτερο, κοντά στον Άγιο Χριστόφορο, όπου και κατοικούσα.»
«Τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα στο Αγρίνιο παίζοντας μπάλα στον Παναιτωλικό, στα «τσικό»,  και έτρεχα με την Γυμναστική Εταιρεία. Γράφτηκα στην Εμπορική σχολή που μετά έγινε νυχτερινό γυμνάσιο. Για λόγους πολιτικούς (δικτατορία) τέλειωσα την τελευταία τάξη στην Αθήνα σε νυχτερινό γυμνάσιο. 

Το 1968 παρουσιάστηκα στον στρατό και δυστυχώς άρχισαν οι πρώτες δυσκολίες .. .από το πυροβολικό σαν οδηγός βαρέων οχημάτων, μέχρι τα Τ.Ε.Α. στο Σιδηρόκαστρο, και μετά με «πετάξανε» στους μαυροσκούφηδες σαν ανεπιθύμητο,  μέχρι και κατηγορία ότι ήμουν ένοχος για την απόπειρα δολοφονίας του τότε πρωθυπουργού και δικτάτορα!
Η αγάπη του παιδιού του, που λέγεται Χρήστος Παπαδόπουλος με έβγαλε από το Γεντί Κουλέ της Θεσσαλονίκης.
Τρία χρόνια και μισό φαντάρος, ένα χρόνο και μισό στη φυλακή, γύρισα στο Αγρίνιο.»
Για μερικά χρόνια έκανε στο σινεμά και την τηλεόραση επικίνδυνες σκηνές με αυτοκίνητα, μηχανές και όλα αυτά τα επικίνδυνα «παιχνίδια».

«Και πάλι  το 1974, βρέθηκα «στα όπλα»  για να σώσουμε την Κύπρο, γύρισα μετά από δύο μήνες, τραυματισμένος στα πλευρά, όχι από τα όπλα των εχθρών, μα σε μια άσκηση που κάναμε χωρίς πολεμοφόδια, μας πυροβολούσαν Αλβανοί, και για να σώσω τα παιδιά από τις σφαίρες χτύπησα άσχημα σε ένα δέντρο σπασμένο ….χαχαχα», αφηγείται με αρκετή δόση χιούμορ ο Βασίλης.
«Με συνόδευσε στο σπίτι μου ο μετέπειτα πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου με τον γραμματέα του. Μην έχοντας άσπρη μέρα, με τα χαρτιά μου «λερωμένα» και με διαγωγή κακή στον στρατό αποφάσισα να φύγω για Ιταλία.»
 
Ο Βασίλης Ευαγγέλου είναι  πτυχιούχος ψυχολόγος, κοινωνιολόγος, με Μάστερ στην ψυχολογία και κλινική για την εφηβική ηλικία. Διδάσκει στην Ανώτερη Ακαδημία των Τεχνών και Επαγγελμάτων της Κατάνια.
« Για αρκετά χρόνια προπονούσα ποδοσφαιρικές ομάδες στην Τρίτη και Δεύτερη εθνική. Σήμερα, όπως πάντα πια ελεύθερος επαγγελματίας, μα θέλοντας να μετρηθώ με τον εαυτό μου μπήκα σε έναν δρόμο δύσκολο μα ευχάριστο. 
Άρχισα εδώ και αρκετά χρόνια να γράφω, έχοντας ως έμπνευση,  ιστορίες που μου λένε οι ασθενείς μου. Οι σχέσεις μου με το Αγρίνιο είναι πολύ δεμένες στην μνήμη μου, όταν κατέβω δεν λείπουν οι φίλοι,  ούτε και τα ούζα…»

Τα βιβλία του:



 

«Maestro un bacio» - «Δάσκαλε ένα φιλί»  
Μια ιστορία αγάπης που ήτανε σαν όνειρο.. όταν το όνειρο έσβησε αρχίσανε τα δράματα στην αληθινή ζωή… . με κατάληξη τον θάνατο της ψυχής των δυο ερωτευμένων.









«La pleiade» 
Η Στέλλα δεν κοιτούσε τα ανήλικα παιδιά της , αλλά τα έκλεινε στο νηπιαγωγείο για να έχει την ελευθερία να κάνει έρωτα στα κρεβάτια των παιδιών της….. έψαχνε όνειρα απατηλά… 










«L'oasi della grande via» -  Η όαση του μεγάλου δρόμου...  
Η όαση αυτή δεν ήταν για να ξεδιψούν οι διάφοροι ταξιδιώτες…. Κάθε μέρα ήταν γεμάτη από κάθε καρυδιάς καρύδι… ο δρόμος της όασης δεν ήταν για αθώους ανθρώπους…









«La venditrice di fumo» - «Η πολιτεία του καπνού» Πουλούσε κουβέντες η Λίνα… κουβέντες χωρίς ουσία… το όνειρό της ήτανε να κατακτήσει τον κόσμο,, μα πλήρωνε τους άντρες που της λέγανε πως είναι όμορφη… τα ψέματά της ήταν η ζωή της…






Ο Βασίλης Ευαγγέλου σύντομα τυπώνει το πέμπτο  βιβλίο του, με τίτλο:   
«Buon viaggio cowboy» – «Καλό ταξίδι κάουμπόϋ»


Αναδημοσίευση από το ....http://www.agriniopress.gr/


Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Το πρώτο καμπανάκι


2ο Δημοτικό Σχολείο Αγρινίου



Το βουητό που ερχόταν από το προαύλιο με έκανε να σφίξω το χέρι της με δύναμη.
- Δεν θέλω να μείνω, πάρε με στο σπίτι μανούλα. Μην μ΄αφήσεις εδώ μόνο μου.
- Μωρό μου, θα σ’ αρέσει, θα δεις. Θα ΄ναι και ο Δημήτρης της κυρά-Μπίας, να και ο Θανασάκης της Ρηνιώς. Και ο φίλος σου ο Πέτρος.
Ο Πέτρος έτρεξε κατά πάνω μου, με έπιασε απ’ το χέρι και με τράβηξε στην αυλή.
- Μαμά, μη φύγεις, έτσι;
- Όχι, εδώ θα είμαι.
Γεμάτο το προαύλιο αγόρια και κορίτσια. Μπλε ποδιές και λευκά γιακαδάκια, λευκές κορδέλες στο κεφάλι για τα κορίτσια και λευκά σοσόνια όλοι.
Το κεφάλι μου γύριζε συνεχώς πίσω, ψηλά στα σκαλοπάτια, να δω την φιγούρα της μάνας μου. Κι αυτή κάθε φορά σήκωνε το χέρι της για να δείξει ότι είναι εκεί.
Το σχολείο τεράστιο, πέτρινο, με πολλά παράθυρα και μεγάλη είσοδο φάνταζε στα μάτια μου μια απειλή.
Η καμπάνα στα χέρια ενός κοντόχοντρου κυρίου έκανε τη βουή της αυλής να σωπάσει και όλον αυτό το μπλε χείμαρρο να συνταχθεί σε σειρές.
- Τα πρωτάκια εδώ με μένα, φώναξε μια κυρία και ο Πέτρος χωρίς κουβέντα με τράβηξε και σταθήκαμε στην σειρά.
Η ίδια κυρία πέρασε, χάιδεψε ολονών τα κεφάλια και στάθηκε στο πλάι κοιτάζοντάς μας χαμογελαστή.
Η μάνα μου κι αυτή με ένα τεράστιο χαμόγελο μου έγνεφε από ψηλά.

Εύδωρος


3ο Δημοτικό Σχολείο Αγρινίου


4ο Δημοτικό Σχολείο Αγρινίου


5ο Δημοτικό Σχολείο Αγρινίου


7ο Δημοτικό Σχολείο Αγρινίου (μετέπειτα 1ο Δημοτικό Αγ. Κων/νου)


 Οι φωτογραφίες των σχολείων είναι από το βιβλίο με τίτλο "Τριχωνίδα και Βάλτος", εκδόσεως 1953,  του τότε επιθεωρητή  και μετέπειτα συγγραφέα βοηθητικών βιβλίων δημοτικού Δ. Μάγου.
Τις φωτογραφίες μου τις έστειλε ο κ. Γεώργιος Βουγιουκλίδης. 
Τον ευχαριστώ θερμά.




Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

10 Δεκεμβρίου του 1943



Φωτ. Αργίνης Γούτου
 Λίγο πριν φύγει άλλος ένας μαύρος χρόνος.

Άλλος ένας χρόνος γεμάτος δυστυχία, εξαθλίωση, και φόβο κάτω από την βαριά σκιά των κατακτητών.
Η πείνα και η δυστυχία μαζί με αρρώστειες μαστίζουν την πόλη του Αγρινίου.

Οι κάτοικοι μην αντέχοντας άλλο, απελπισμένοι ξεχύνονται στους δρόμους και  με την συμπαράσταση των εμπόρων της πόλης, που κλείνουν τα μαγαζιά τους, φτάνουν μέχρι το Δημαρχείο, φωνάζοντας να τους μοιραστούν τρόφιμα.  

Στο Αγρίνιο κυκλοφορεί παράνομα η εφημερίδα "ΕΜΠΡΟΣ", που την εκδίδει η επιτροπή πόλης του ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) Αγρινίου.
Σε έκτακτη έκδοσή της, της Παρασκευής 10 Δεκέμβρη, με τον τίτλο:
ΟΛΟΣ Ο ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΑΓΡΙΝΙΟΥ ΣΕ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΖΗΤΑΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ
αναφέρει:

Πατήστε πάνω για μεγέθυνση



Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

Αγέλαστη ζωή



Εκεί κάπου προς τον Άη-Γιώργη, είχε το μαγαζί του ο μαστρο-Ηλίας.
Όταν πρωτάνοιξε το μαγαζάκι του έφτιαχνε παπούτσια κατά παραγγελία. Αριστουργήματα!!!
Αργότερα όταν άνοιξαν τα μαγαζιά που πουλούσαν μοντέρνα παπούτσια, με πολλά σχέδια, η δουλειά έπεσε και ο μαστρο-Ηλίας επιδιόρθωνε μόνο τα πατούμενα των πελατών του. Μέσα-μέσα του 'πεφτε και καμμιά παραγγελία απ’ τους παλιούς ευχαριστημένους πελάτες του.
Απ’ όλο το Αγρίνιο οι πελάτες του. Η φήμη του για καλός και φτηνός τσαγκάρης είχε διαδοθεί και το μικρό του μαγαζάκι γεμάτο με παπούτσια όλων των ειδών. Γυναικεία, αντρικά, παιδικά, καλοκαιρινά και χειμωνιάτικα…
Που έβρισκε άκρη μέσα εκεί…
Η βαριά μυρωδιά της βενζινόκολλας  και της βακέτας σ' έπαιρνε με το που έστριβες στην γωνία. Κι αυτός καθισμένος στο χαμηλό καρεκλάκι του με την ποδιά του πετσωμένη από τις κόλλες και τις μπογιές, και τα κοντόχοντρα χέρια του να σολιάζουν, να αλλάζουν χρώμα στα παπούτσια των κυράδων, να καρφώνουν τακούνια, να ράβουν τα ξηλωμένα πατούμενα των παιδιών για να βγάλουν άλλη μια χρονιά.
Στη σειρά τα καλαπόδια, αγκαλιασμένα από παπούτσια που ήθελαν άνοιγμα, τα ξύλινα κουτάκια με τις μικροσκοπικές πρόγκες, τα κοπίδια για τις βακέτες, τις σακοράφες, τις λίμες και τα σφυράκια του.
Κι εκεί κάπου πάνω στον πάγκο κουλουριασμένος ο Λένιν, ο γάτος του. Μαζί άνοιγαν το μαγαζί το πρωί, μαζί το έκλειναν το βράδυ και έπαιρναν το δρόμο για το σπίτι.

Κι εκεί δεν τον περίμενε κανένας τον μάστρο-Ηλία. Βλέπεις η κυρά του βαρέθηκε τον μίζερο τσαγκάρη κι ένα ανοιξιάτικο πρωί, είκοσι τόσα χρόνια πριν, πήρε των οματιών της και εξαφανίστηκε. 
"Έφυγε μ΄έναν, με μια κούρσα", του είπαν, "έναν λιμοκοντόρο με κουστούμι και το μαλλί να γυαλοκοπάει απ΄το μπριγιόλ".
 Έφυγε και του άφησε την Λενιώ του, εφτά χρονών μαξούμι. Στο σχολειό, στη Δευτέρα πήγαινε.

Κι ο μαστρο-Ηλίας, άδειασε μια γωνιά στον πάγκο του τσαγκάρικου, έβαλε άλλο ένα καρεκλάκι και εκεί έγραφε, διάβαζε, μεγάλωνε η Λενιώ.
Έγινε κοτζάμ γυναίκα πήγε Γυμνάσιο, μετά σε μια σχολή, έγινε νοσοκόμα και τώρα δούλευε στην πρωτεύουσα σ’ ένα νοσοκομείο. Δεν παντρεύτηκε, όχι ότι την είχαν πάρει τα χρόνια, αλλά να, ήθελε να δει εγγονάκια πριν κλείσει τα μάτια του.
Έτσι κι απόψε έκλεισε το μαγαζί του μόλις σουρούπωσε και πήρε το δρόμο για το σπίτι με τον Λένιν στο κατόπι του.
Άνοιξε το φως της κουζίνας και πήγε προς το ψυγείο. Του το είχε φέρει από την πρωτεύουσα η Λενιώ του. Χρήσιμο πράμα. Δεν πέταγε τίποτα.
Έβγαλε μια ντομάτα, λίγο τυρί και ένα μπωλάκι με ψάρια. Του τα έφερνε ο φίλος του ο Χριστόφορος, τα υπόλοιπα από τις ψαριές του, για τον Λένιν. Έβαλε το μπωλάκι στο πάτωμα μουρμουρίζοντας… «Α, ρε μπαγάσα, τρως καλύτερα από μένα».
Κάθισε στο τραπέζι και άρχισε να τρώει. Ένα σιγανό χτύπημα στην πόρτα, έκανε κι αυτόν και τον γάτο του να κοιταχτούν με απορία.
Ποιος να’ ναι τέτοια ώρα; Κάτι άσχημο τρέχει…
Στο κατώφλι του σπιτιού του στέκονταν όρθιο μετά βίας ένα ανθρώπινο ράκος.
- Ηλία, τι κάνεις; Μπορώ να μπω;
- Λάθος κάνετε κυρία. Ο Ηλίας πέθανε.
- Ηλία, εγώ…
- Σας είπα κυρία, κάνετε λάθος. Με συγχωρείτε τώρα. Είμαι κουρασμένος, με σηκώσατε από το κρεββάτι.
Η πόρτα έκλεισε και κλείδωσε.

Το πρωί το τσαγκάρικο του μαστρο-Ηλία δεν άνοιξε.
Οι γείτονες άνοιξαν το σπίτι του. Βρήκαν τον γάτο του τον Λένιν που προσπαθούσε να ξυπνήσει το αφεντικό του. 
Είχε περάσει η ώρα. Τι ώρα θα άνοιγαν το μαγαζί; 


Υ.Γ Η ιστορία είναι αληθινή, τα ονόματα έχουν αλλαχτεί. 

ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ